Τραγική Ειρωνία#

Καλησπέρα φιλενάδες!!!

Σήμερα ολοκληρώθηκε το πρώτο παιχνίδι του 2ου κύκλου στο ''παιχνίδι με τις λέξεις'' που διοργανώνει η Φλώρα στο blog ''TEXNIS STORIES''.

Οι πέντε λέξεις που έπρεπε να υπάρχουν μέσα στο κείμενο ήταν: αφοσίωση, ξημέρωμα, τουφεκιά ή ντουφεκιά, τσουβάλι και πουκάμισο.

Οι συμμετοχές ήταν 26 και όλες ήταν πολύ προσεγμένες και καλογραμμένες.

Χωρίς να το περιμένω καθόλου, η ιστορία μου έλαβε 5 βαθμούς και αυτό με κάνει πάρα πολύ χαρούμενη.
 
Θέλω να πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ σε όσους τίμησαν την ιστορία μου με την ψήφο τους καθώς και σε όσους μπήκαν στον κόπο να τη διαβάσουν και ας μη την ψήφισαν, γιατί τελικά αυτό που μετράει δεν είναι οι βαθμοί αλλά η χαρά της συμμετοχής.

Η κεντρική ιδέα της ιστορίας βασίζεται  σε πραγματικό -δυστυχώς- γεγονός που συνέβει πριν απο χρόνια, γι' αυτό υπάρχει και η αφιέρωση στο τέλος.
Βέβαια, η ιστορία εμπλουτίστηκε με την απαραίτητη σάλτσα, για την πλοκή.

Αυτή είναι η ιστορία/ συμμετοχή μου:

Τραγική Ειρωνεία

     Το ξημέρωμα την βρήκε μόνη στην ακρογιαλιά. Είχε ψύχρα και ένα απαλό αεράκι της χάιδευε το πρόσωπο. Φορούσε ένα κατακόκκινο μακρύ φόρεμα. Τα  μαύρα της μαλλιά ήταν λιτά, ανέμελα, με μπούκλες που έπεφταν σαν χείμαρρος στους ώμους της. Έμοιαζε με νεράιδα ή ξωτικό, έτσι όπως καθόταν γονατιστή στην άμμο. Το ελαφρύ κυματάκι της μούσκευε το φόρεμα.

     Κύκλοι είχαν ζωγραφιστεί κάτω από τα σμαραγδένια μάτια της, σημάδι ότι είχε να κοιμηθεί αρκετές ημέρες. Είχε ξεχάσει πόσες, μπορεί δύο ή τρεις. Τι σημασία είχε πια; Ο χρόνος λες και είχε παγώσει. Ο αγαπημένος της φίλος είχε χαθεί για πάντα.  

    Ο Λούμπι της, το καλόψυχο κάτασπρο λαμπραντόρ, ήταν το μόνο πλάσμα που της είχε δείξει ανιδιοτελή αγάπη και απόλυτη αφοσίωση. Και τώρα ήταν νεκρός…

    Ο κρότος από την τουφεκιά ακόμα ηχούσε στα αυτιά της και στο μυαλό της στριφογύριζε η ίδια εικόνα: το άψυχο σώμα του, πεσμένο στο έδαφος, σαν τσουβάλι άγαρμπα ριγμένο στο χώμα. Το χώμα, νοτισμένο και βαμμένο κόκκινο από το φρέσκο αίμα του, ίδια απόχρωση με το φόρεμα της – Τραγική Ειρωνεία !!!

     Άραγε ποιό ‘’ανθρώπινο’’ χέρι όπλισε την καραμπίνα;  Ποιά ‘’ανθρώπινη’’ καρδιά της στέρησε, με μια κίνηση, το μοναδικό  της φίλο;  Πιθανόν να μη μάθει ποτέ.

    Τα μοναδικά στοιχεία που είχε από τον ‘’άνθρωπο’’ αυτό,  ήταν ένα φθαρμένο τζιν πουκάμισο, που ανέδιδε μια απαίσια μυρωδιά αλκοόλ ανακατωμένη με καπνό… και τα γέλια του. Γέλια ξεκαρδιστικά για το ‘’αστείο’’ κατόρθωμά του…

     Σκέφτηκε ένα ρητό που είχε ακούσει πριν από χρόνια: ‘’Αν περιμαζέψεις έναν πεινασμένο σκύλο και τον ταΐσεις, δεν πρόκειται να σε δαγκώσει. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στο σκύλο και τον άνθρωπο ‘’ Τουέην Μαρκ  

Τόσο αληθινό!!!
(Αφιερωμένο στις αθώες ψυχούλες που πέφτουν καθημερινά θύματα ‘’ανθρώπων’’)
 

Παίρνω λάφυρο το βραβείο συμμετοχής στο παιχνίδι και σας νεραιδοφιλώ!!!

Καληνύχτα!!!