Καλησπέρα!Τι μου κάνετε;
Μπορεί κάποιες να με θυμάστε, κάποιες να με ξεχάσατε, κάποιες να με θυμηθείτε και κάποιες ίσως όχι.
Δεν πειράζει!
Άλλωστε είναι γνωστή πλέον η τάση μου να εξαφανίζομαι και να εμφανίζομαι ξαφνικά και απρόσμενα...
Αυτή τη φορά ήρθα για να μείνω όμως ή έτσι θέλω να ελπίζω!
Νιώθω λίγο χαμένη, σαν να ξεκινάω από την αρχή το ταξίδι στον μαγικό κόσμο και στις γειτονιές του blogging, αλλά είμαι δυνατό παιδί εγώ και θα επανενταχτώ στην όμορφη παρέα σας.
Τα νέα μου πολλά όλα αυτά τα χρόνια της απουσίας μου.
Τα κυριότερα νέα όμως συνέβησαν τη χρονιά που διανύουμε που όπως για όλους έτσι και για μένα δεν χαρακτηρίζεται σαν έτος από ιδιαίτερη καλοτυχία.
Καταρχήν το μεγάλο πρόβλημα και ο φόβος που ακούει στο όνομα Κοροναϊός. Όπως όλοι φοβάμαι, τηρώ τα μέτρα αν και δεν το κρύβω ζορίζομαι με τον εγκλεισμό (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι).
Δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά όμως από την στιγμή που είμαστε μέρος ενός κοινωνικού συνόλου οφείλουμε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες και τα μέτρα για την ασφάλεια του συνόλου στο οποίο είμαστε μέτοχοι.
Εκτός από το δυσάρεστο και στρεσογόνο θέμα του κοροναϊού, μου συνέβησαν μια σειρά από δυσάρεστα γεγονότα, τα οποία είχαν σαν αποτέλεσμα μια τροπή της ρότας της ζωής μου.
Πρώτο δυσάρεστο: έχασα τον πολυαγαπημένο μου μπαμπακούλη. Εντελώς ξαφνικά! Το πρωί πίναμε καφεδάκι τηλεφωνικά, αγαπημένη συνήθεια του τελευταίου έτους και το μεσημέρι έφυγε για πάντα. Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο, όπως το κενό που άφησε η απώλειά του. Νιώθω σαν ένα κομμάτι της καρδιάς μου να κόπηκε και να μην υπάρχει πια.
Και με τον θάνατο του πατέρα μου σαν να άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και απελευθερώθηκαν πληγές και απωθημένα του παρελθόντος. Και περιείχε πολλά ο ασκός...
Από παιδικές φίλες φίδια που τελικά δεν ήθελαν ακριβώς "το καλό μου" όπως νόμιζα...
Μέχρι σύζυγο τοξικό και χειριστικό...
Αυτό το τελευταίο το είχα καταλάβει εδώ και πολύ καιρό, χρόνια τώρα, αλλά ορισμένες ιδιοσυγκρασίες χρειάζονται ένα πολύ μεγάλο σοκ για να ανακτήσουν δυνάμεις και να αναλάβουν ευθύνες: τις ευθύνες της ζωής τους.
Και έτσι ανέλαβα ευθύνες! και πήρα αποφάσεις!
Και η μεγαλύτερη απόφαση που πήρα στοιχειοθετείται από μια και μόνο πρόταση, τόσο λακωνική όσο και περιεκτική:
Έξω οι τοξικοί άνθρωποι από τη ζωή μου!
Και πήρα σκούπα και φαράσι και άρχισα τη φασίνα!
Σκούπισα φιλίες χρόνων, τον τοξικό- χειριστικό σύζυγο και ανθρώπους που με πίκραναν λεκτικά και πρακτικά, έκριναν και επέκριναν μα κυρίως με υποτίμησαν και δεν με σεβάστηκαν σαν άνθρωπο και σαν προσωπικότητα.
Ανθρώπους που προσπάθησαν να με αλλάξουν σύμφωνα με τα δικά τους θέλω! Ανθρώπους για τους οποίους δεν ήμουν προτεραιότητα στη ζωή τους, αυτό το νούμερο ένα που επιζητούσα.
Και πλέον είπα ότι αφού δεν είμαι το νούμερο ένα προτιμώ να γίνω το νούμερο κανένα.
Έτσι, το 2020 επιφύλασσε μέχρι στιγμής για μένα πολλούς αποχωρισμούς με αντίο αλλά και με πολλά εις το επανιδείν...
Αντίο στις τοξικές φίλες- φίδια!
Αντίο στον χειριστικό τοξικό και εγωιστή πρώην σύζυγο!
Εις το επανιδείν στις αγαπημένες μου φίλες, συναδέλφους και στους μαθητές μου στο ακριτικό Διδυμότειχο! Στο διαμάντι του χάρτη όπως το έχω χαρακτηρίσει...
Εις το επανιδείν στον αγαπημένο μου πατέρα! Εις το επανιδείν στον αγαπημένο μου θείο αδερφό του πατέρα μου!
Καλώς όρισες Ελευθερία!
Καλώς ήρθες Νέα ζωή!
Καλώς να έρθεις...
Δεν θέλω να σας αφήσω με μια στενάχωρη αίσθηση. Άλλωστε, η ίδια δεν νιώθω καθόλου στεναχωρημένη. Το αντίθετο θα έλεγα. Νιώθω τόσο ισορροπημένα κατασταλαγμένη και ήρεμη!
Αν στη ζωή μας ισχύει ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας, τότε εγώ είμαι πλουσιότερη μαθησιακά μέσα από τα βιώματα και τις εμπειρίες των χρόνων...
Θα σας αφήσω λοιπόν με όμορφες φωτογραφίες με γνωμικά για την Ελευθερία, τις οποία βρήκα από το διαδίκτυο και λόγω της σημερινής επετείου για την Ελευθερία θεωρώ ότι θα σας αρέσουν όπως και εμένα.
Φιλάκια πολλά!!! Νεραϊδένια!
Να είστε και κυρίως να νιώθετε Ελεύθερες!
Πηγή όλων των φωτογραφιών είναι το διαδίκτυο!!!!
